Publiczny dyskurs na temat etyki podczas pandemii COVID-19 skupiał się zwykle na niedoborze zasobów i ochronie swobód obywatelskich. Pokazujemy, jak te troski odzwierciedlają utrwaloną wyobraźnię katastrofy, która kieruje etyką reagowania. W tym artykule argumentujemy, że etyka pandemiczna powinna być zorientowana na relacyjne ujęcie osób jako wektorów wrażliwych, osadzonych w istniejących sieciach opieki. Opracowujemy ramy etyki pandemicznej zakorzenione w etyce opieki, które uwidaczniają leżące u podstaw wielowymiarowych nierówności strukturalnych pandemii, zajmując się problemami niedoboru zasobów i nierówności w śmiertelności, jednocześnie nalegając na odpowiedź, która wzmaga istniejące i pojawiające się formy solidarności.
Surging Solidarity: Reorienting Ethics for Pandemics,
19 grudnia 2022