Konwencjonalna etyka lekarska i prawo wytyczają jasną linię, która odróżnia dozwoloną praktykę wycofywania leczenia podtrzymującego życie od zakazanej praktyki aktywnej eutanazji za pomocą śmiertelnego zastrzyku. Kiedy klinicyści w uzasadniony sposób rezygnują z leczenia podtrzymującego życie, pozwalają pacjentom umrzeć, ale nie ponoszą moralnej odpowiedzialności za śmierć pacjenta. Z kolei lekarze niesłusznie zabijają pacjentów, gdy celowo podają śmiertelną dawkę leku. W artykule stwierdza się, że zróżnicowana ocena moralna tych dwóch praktyk opiera się na szeregu moralnych fikcji – motywowanych fałszywych przekonań, które błędnie charakteryzują wycofanie się z leczenia podtrzymującego życie w celu dostosowania przyjętych praktyk końca życia do dominującej normy moralnej, według której lekarzom nigdy nie wolno zabijać pacjentów. Kiedy te moralne fikcje zostają ujawnione, staje się jasne, że konwencjonalna etyka medyczna odnosząca się do decyzji pod koniec życia jest radykalnie błędna
http://www.learningames.net/pdfs/The_Essential_Role_of_Medical_Ethics_Education_i n_98809.pdf