Związek lekarza pacjenta uległ transformacji na przestrzeni lat. Przed dwoma dziesięcioleciami relacja ta występowała głównie między pacjentem szukającym pomocy a lekarzem, którego decyzje były wykonywane po cichu przez pacjenta. W tym paternalistycznym modelu relacji lekarz-pacjent, lekarz wykorzystuje swoje umiejętności, aby wybrać niezbędne interwencje i zabiegi, które najprawdopodobniej przywrócą pacjentowi zdrowie lub złagodzą jego ból. Wszelkie informacje przekazywane pacjentowi mają na celu zachęcenie go do wyrażenia zgody na decyzje lekarza. Ten opis asymetrycznej lub niezrównoważonej interakcji między lekarzem a pacjentem został zakwestionowany w ciągu ostatnich 20 lat. Krytycy zaproponowali bardziej aktywną, autonomiczną, a tym samym skoncentrowaną na pacjencie rolę dla pacjenta, który opowiada się za większą kontrolą nad pacjentem, zmniejszoną dominacją lekarza i większym wzajemnym uczestnictwem. To podejście skoncentrowane na pacjencie zostało opisane jako podejście, w którym „lekarz próbuje wejść w świat pacjenta, spojrzeć na chorobę oczami pacjenta” i stał się dominującym modelem w dzisiejszej praktyce klinicznej.
https://escholarship.umassmed.edu/cgi/viewcontent.cgi?referer=https://scholar.google.com/& httpsredir=1&article=1060&context=fmch_articles