Głęboka stymulacja mózgu (DBS) to ustalona klinicznie procedura leczenia ciężkich objawów motorycznych u pacjentów cierpiących na schyłkową chorobę Parkinsona, dystonię i drżenie samoistne. Obecnie jest testowana pod kątem dalszych wskazań, w tym zaburzeń psychicznych, takich jak duża depresja i wiele innych chorób. Jednak kwestie etyczne związane z DBS wymagają ciągłej dyskusji. Analizując literaturę neuroetyczną i kliniczną, zidentyfikowano pięć głównych tematów dotyczących etyki DBS w praktyce klinicznej: dokładne zbadanie i rozważenie ryzyka i korzyści; dobór pacjentów; ochrona zdrowia dzieci w pediatrycznej DBS; szczególne kwestie dotyczące autonomii pacjentów; oraz normatywny wpływ pomiarów jakości życia. Badając DBS do dalszych zastosowań, należy dodatkowo wziąć pod uwagę kwestie etyki badawczej. W tym kontekście szczególne znaczenie mają pytania, takie jak dodatkowa wartość generowana przez badanie, jak urzeczywistnić słuszność naukową, którzy pacjenci powinni zostać uwzględnieni i jak osiągnąć akceptowalny stosunek korzyści do ryzyka. Korzyści dla pacjentów mają kluczowe znaczenie dla oceny etycznej. To kryterium może przeważyć nad bardzo poważnymi skutkami ubocznymi i może sprawić, że DBS będzie odpowiednie nawet w pediatrii. Ponieważ standardowe procedury testowe wymykają się centralnym aspektom korzyści pacjentów, pomiar jakości życia należy uzupełnić otwartymi, pogłębionymi wywiadami, aby uzyskać bardziej adekwatny obraz sytuacji pooperacyjnej pacjentów. Aby zbadać cały jego potencjał terapeutyczny, potrzebne są dalsze badania nad DBS. Badania powinny opierać się na solidnych hipotezach naukowych i postępować ostrożnie, aby przynosić korzyści ciężko cierpiącym pacjentom bez narażania ich na nadmierne ryzyko.
https://search.proquest.com/docview/2101213867?pq-origsite=gscholar&fromopenview=true