Niniejsze opracowanie stanowi próbę analizy stopnia autonomii, jakim dysponuje pacjent w zakresie realizacji przysługującego mu prawa do wyrażenia zgody na zabieg medyczny. Rozważania koncentrują się wokół kwestii, czy polskie prawo zapewnia należyte poszanowanie prawa jednostki do samostanowienia w relacjach medycznych, realizując równocześnie postulat wzmożonej ochrony praw pacjenta jako strony słabszej i gorzej zorientowanej. Pracy został nadany taki układ, by najpierw ukazać ewolucję pojmowania relacji pacjenta z lekarzem oraz moralne i etyczne podstawy zasady szacunku dla autonomii. Następnie omówione zostały niektóre akty prawa międzynarodowego, proklamujące prymat prawa pacjenta do samostanowienia, a także zasady konstytucyjne o istotnym dla omawianej problematyki znaczeniu. Stanowi to punkt wyjścia dla dalszej lektury, w ramach której zaprezentowano zagadnienia związane z realizacją autonomii pacjenta w procesie uzyskiwania zgody na czynność lekarską, ze szczególnym uwzględnieniem obowiązku należytego poinformowania pacjenta jako warunku ważności udzielonej przezeń zgody. Na koniec przedstawiono kwestię oświadczeń pro futuro jako szczególnej formy manifestacji woli pacjenta. Pracę zwieńczono krótkim podsumowaniem, w którym zawarto spostrzeżenia końcowe oraz postulaty de lege ferenda.
Granice autonomii pacjenta przy wyrażaniu zgody na czynność medyczną
15 grudnia 2022