Książka „Chorzy i lekarze w moim życiu” zawiera spostrzeżenia i przeżycia lekarza praktyka działającego w tzw. usługówce w czasach PRL-u, dodać trzeba – lekarza wojskowego.
Opowiada o wzajemnych powiązaniach chorych i lekarzy, między innymi mówi o tzw. wdzięczności chorego, nałogach, niekonwencjonalnych metodach leczenia, znaczeniu wojskowej służby zdrowia w leczeniu chorych spoza wojska – także patologii w tym zakresie. Przejmująca jest zawarta w niej historia choroby młodej kobiety, która w sposób wzruszający i wiarygodny opowiada o cierpieniu, grożącej śmierci i postępującym inwalidztwie. Mówi o utracie wiary, gasnącej nadziei… i miłości niezbędnej do przeżycia.
Pomimo że z tekstu wyłania się też osobisty dramat autora, zawiera on wiele ciekawostek medycznych, dużo humoru i autoironii, ale także gorzkich słów pod adresem lekarzy, chorych i uwarunkowań społeczno-politycznych tamtego okresu. Książka, mimo że jest pisana w latach 1981–1982, nie jest pozycją archiwalną. Jest zwiastunem odniesienia się do czasów współczesnych, zapowiedzią dalszego ciągu losów bohaterów w niej występujących i samego autora.
Publikacja ta zainteresuje zapewne tych z państwa, którzy chorowali, chorują lub będą chorować. Może zainteresować, a nawet skłonić do zastanowienia tych, którzy leczyli, leczą lub mają zamiar zostać lekarzami.