Bycie pacjentem wymaga nie tylko bycia chorym, ale również posiadania kogoś, kto będzie chciał się nami zająć i uzna nasze cierpienie za coś, co go obchodzi. Kompetencja tej osoby jest równie ważna, ponieważ musi ona wiedzieć, jak skutecznie zająć się naszym problemem. Jednak najważniejsze jest to, aby ta osoba była przywiązana do wartości, które przekraczają reakcje emocjonalne i motywują ją do działania. Dzięki temu będzie ona udzielać pomocy nie tylko wtedy, gdy ma na to ochotę, ale również wtedy, gdy uważa to za właściwe. To właśnie te wartości są kluczem do rozwiązania sporów o charakterze etycznym, które często pojawiają się w naszym codziennym życiu.
Dobry lekarz powinien posiadać zarówno wiedzę medyczną, jak i umiejętności interpersonalne. Wbrew pozorom, te dwie rzeczy nie są wzajemnie wykluczające. Wręcz przeciwnie, obie są niezbędne do tego, aby lekarz był skuteczny w swojej pracy.
Wiedza medyczna pozwala lekarzowi na podejmowanie trafnych decyzji i skuteczne leczenie pacjentów. Natomiast umiejętności interpersonalne pozwalają mu na budowanie relacji z pacjentami, co może być kluczowe dla sukcesu leczenia.
Dlatego też nie powinniśmy wybierać pomiędzy lekarzem skutecznym a lekarzem miłym. Obie te cechy są ważne i razem tworzą dobrego lekarza. Ważne jest, aby lekarze byli dobrze wyszkoleni zarówno w zakresie wiedzy medycznej, jak i umiejętności interpersonalnych, aby mogli zapewnić pacjentom jak najlepszą opiekę medyczną.
Model relacji między lekarzem a pacjentem, zwany paternalizmem etycznym, jest oparty na wzorcu lekarza jako opiekuna i przewodnika pacjenta. Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa „pater”, oznaczającego ojca. Ten model jest często krytykowany, ponieważ opiera się na osądzie lekarza co do tego, co jest dla pacjenta najlepsze w danych okolicznościach. W dzisiejącym świecie, gdzie pacjenci i lekarze mają coraz różniące się preferencje i oczekiwania, potrzebny jest model relacji oparty na poszukiwaniu wspólnych rozwiązań.
Właściwym modelem dla lekarza jest ten, który nazywany jest inżynierskim. W tym modelu lekarz jest kompetentny, wie co robić i jak zrobić, ale nie angażuje się w rozważania moralne. Lekarz jest takim, który czeka, aż ktoś mu powie, co ma zrobić i wtedy to robi.
Jednak takie podejście do lekarza nie jest słuszne. Lekarz nie jest tylko osobą, która spełnia nasze oczekiwania, ale udziela nam fachowej i skutecznej porady. Słowo „porada” jest tutaj kluczowe, ponieważ oznacza, że oczekujemy od lekarza proponowania nam preferencji i opcji, a nie tylko mówienia nam, co mamy zrobić. Właściwym modelem dla lekarza jest więc ten, w którym udziela on fachowej porady i proponuje nam opcje.Słuchanie jest ważnym aspektem w relacji lekarza z pacjentem. Profesjonaliści muszą jednak pokonać różne trudności, takie jak ograniczenia czasowe. Model partnerski opiera się na przywiązaniu lekarza do podstawowych wartości, takich jak wysłuchanie pacjenta i uznanie jego głosu za ważne, oraz na przywiązaniu pacjenta do wartości takich jak zaufanie do wiedzy medycznej i wiara w skuteczność lekarza. Tylko po połączeniu tych postaw możliwe jest budowanie owocnej relacji, która prowadzi do jak najlepszych rezultatów dla chorego i dumy samego lekarza. Hipokrates powiedział, że istotą medycyny jest przywiązanie do człowieka, a tam gdzie jest umiłowanie człowieka, tam jest też umiejętność umierania.
Model partnerski w relacji lekarz-pacjent jest obecnie preferowany przez etyków i coraz większą część stanu lekarskiego. W tym modelu lekarz i pacjent są współpracownikami, którzy wspólnie zdążają do wspólnego celu. Istotą tej relacji jest dialog, oparty na skutecznej komunikacji dwukierunkowej, w której obie strony mówią i słuchają. Ten model polega na tym, że lekarz przedstawia pacjentowi różne możliwości i racje za nimi stojące, a następnie doradza w wyborze najlepszego sposobu postępowania.
Słuchanie jest ważnym aspektem w relacji lekarza z pacjentem. Profesjonaliści muszą jednak pokonać różne trudności, takie jak ograniczenia czasowe. Model partnerski opiera się na przywiązaniu lekarza do podstawowych wartości, takich jak wysłuchanie pacjenta i uznanie jego głosu za ważne, oraz na przywiązaniu pacjenta do wartości takich jak zaufanie do wiedzy medycznej i wiara w skuteczność lekarza. Tylko po połączeniu tych postaw możliwe jest budowanie owocnej relacji, która prowadzi do jak najlepszych rezultatów dla chorego i dumy samego lekarza. Hipokrates powiedział, że istotą medycyny jest przywiązanie do człowieka, a tam gdzie jest umiłowanie człowieka, tam jest też umiejętność umierania.
Sztuka medyczna to dziedzina, która koncentruje się na opiece nad pacjentem i jego dobru. Wielu lekarzy traktuje swoją pracę jako służbę dla ludzi, a nie jako sposób na uwielbienie wiedzy medycznej i biegłości. Umiłowanie człowieka jest kluczowym elementem sztuki medycznej i powinno być kierującą wartością dla każdego lekarza. Dzięki tej postawie lekarz może zapewnić pacjentowi opiekę na najwyższym poziomie i pomóc mu w powrocie do zdrowia.