Autonomia jest uważana za podstawową zasadę relacji lekarz – pacjent: ogólnie mówiąc, ludzie mają prawo do leczenia zgodnie z ich świadomymi preferencjami i życzeniami. Są jednak sytuacje związane z zaburzeniami poznawczymi, w których nie jest już jasne, czy pacjent rzeczywiście jest w stanie zrozumieć swoje wcześniejsze preferencje. W takich przypadkach próba poszanowania autonomii pacjenta może stać się wysoce problematyczna. Ciekawy, prawdziwy przypadek pacjenta cierpiącego na chorobę Alzheimera – opisany w literaturze – daje możliwość omówienia złożonej wzajemnej zależności czynników, o które chodzi w takich przypadkach: w różnych okolicznościach niektóre względy etyczne stają się bardziej istotne, a inne są niejasne. Poszanowanie godności ludzkiej powinno zawsze stanowić punkt zwrotny, ale z zastrzeżeniem, że może to dotyczyć różnych rzeczy w różnych sytuacjach i na różnych etapach. W szczególności należy zwrócić uwagę na wartość i granice poszanowania poprzedniej autonomii, jako sposobu poszanowania godności ludzkiej. To pokazuje, że urzeczywistnianie ludzkiej godności w granicznych obszarach zdolności poznawczych i decyzyjnych wymaga coraz bardziej wyrafinowanego zrozumienia tego, co dzieje się w mózgu pacjenta oraz tego, jak i kiedy choroba upośledza zdolności pacjenta.
https://www.researchgate.net/profile/Patrick-Mcdonald-
5/publication/334618329_It_Is_Time_to_Expand_the_Scope_and_Reach_of_Neuroethics/lin ks/5d36544592851cd0467e2be8/It-Is-Time-to-Expand-the-Scope-and-Reach-of-Neuroethics.pdf