Relację lekarz-pacjent zdefiniowano jako „stosowną relację, w której pacjent świadomie szuka pomocy lekarza, a lekarz świadomie akceptuje tę osobę jako pacjenta”. W swej istocie relacja lekarz-pacjent reprezentuje relację powierniczą, w ramach której, zawierając związek, lekarz zgadza się szanować autonomię pacjenta, zachować poufność, wyjaśnić możliwości leczenia, uzyskać świadomą zgodę, zapewnić najwyższy standard opieki oraz zobowiązać się nie opuszczać pacjenta bez zapewnienia mu odpowiedniego czasu na znalezienie nowego lekarza. Jednak taka umowna definicja nie oddaje ogromnego i głębokiego charakteru relacji lekarz-pacjent. Pacjenci czasami ujawniają lekarzom sekrety, zmartwienia i obawy, których jeszcze nie ujawnili przyjaciołom lub członkom rodziny. Zaufanie lekarzowi pomaga im zachować lub odzyskać zdrowie i dobre samopoczucie.
Ta wyjątkowa relacja obejmuje 4 kluczowe elementy: wzajemną wiedzę, zaufanie, lojalność i szacunek. Wiedza odnosi się do wiedzy lekarza o pacjencie, jak również do wiedzy pacjenta o lekarzu. Zaufanie obejmuje wiarę pacjenta w kompetencje i opiekę lekarza, a także zaufanie lekarza do pacjenta i jego przekonań oraz zgłaszania objawów. Lojalność odnosi się do chęci pacjenta do wybaczenia lekarzowi za wszelkie niedogodności lub pomyłki oraz do zobowiązania lekarza do nie opuszczania pacjenta. Regard oznacza, że pacjenci czują się tak, jakby lekarz lubił ich jako jednostki i był „po ich stronie”. Te 4 elementy stanowią podstawę relacji lekarz – pacjent.
https://link.springer.com/content/pdf/10.1023/A:1020899425668.pdf