Pisanie refleksyjne to jedna ze sprawdzonych metod nauczania studentów medycyny empatycznych interakcji z pacjentami. Większość takich ćwiczeń opiera się na refleksji uczniów nad doświadczeniami klinicznymi. Jednak aby skutecznie wydobyć, zinterpretować i przetłumaczyć historię pacjenta, refleksyjny praktykujący musi również być samoświadomy, osobiście i zawodowo. Wykazano, że rasa, płeć i inne ucieleśnione źródła tożsamości lekarzy i pacjentów mają wpływ na naturę komunikacji klinicznej. Jednak chociaż praktyka medyczna koncentruje się na badaniu, diagnozowaniu i leczeniu ciał, stosunek lekarzy do własnej cielesności jest rózny. Szkolenie medyczne tworzy dychotomię, w wyniku której pacjenci są identyfikowani na podstawie ich ciała, podczas gdy ciała lekarzy są drugorzędne w stosunku do umysłów lekarzy. W rezultacie lekarze mają niewielkie możliwości radzenia sobie z osobistymi doświadczeniami chorobowymi.. W artykule opisano refleksyjne ćwiczenie pisania przeprowadzone na drugim roku medycznego seminarium humanistycznego dla studentów. Ćwiczenie „narracja o chorobie osobistej” stworzyło medium, dzięki któremu uczniowie mogli wydobywać, interpretować i tłumaczyć osobiste doświadczenia związane z chorobą podczas oglądania historii swoich kolegów. Jakościowa analiza komentarzy uczniów do ewaluacji wykazała, że ćwiczenie, choć wymagające emocjonalnie, zostało dobrze przyjęte i bardzo polecane innym studentom i mieszkańcom. Ćwiczenie polegające na refleksyjnym pisaniu można włączyć do programów nauczania w celu zwiększenia empatii uczestników. Dawanie uczniom i mieszkańcom możliwości opisania i podzielenia się doświadczeniami związanymi z chorobą może przeciwdziałać tradycyjnemu dystansowaniu się umysłów lekarzy od ich ciał i prowadzić do bardziej empatycznej i samoświadomej praktyki.
https://www.annfammed.org/content/annalsfm/16/2/160.full.pdf