Celem badań była ocena relacji z partnerem kobiet po amputacji piersi oraz ich aktywność społeczna.
Materiał i metoda. Badania przeprowadzono wśród 121 kobiet po amputacji piersi, w wieku 40-70 lat. Narzędzie badawcze stanowił autorski kwestionariusz ankiety. Do analizy statystycznej użyto testu Chi2 .
Wyniki. Ponad dwie piąte respondentek pierwsze zmiany chorobowe zaobserwowała podczas samobadania piersi – 42,15%. Rozpacz, żal i gniew (33,93%) oraz lęk i niepokój (29,17%) były najczęstszą reakcją na rozpoznanie choroby. Ponad jedna trzecia badanych kobiet (34,71%) twierdziła, że mąż/partner dawał jej wsparcie emocjonalne i fizyczne podczas choroby. Około dwie piąte (38,02%) badanych kobiet wyznała, że ich relacje intymne z partnerem nie uległy zmianie w porównaniu z okresem z przed choroby. Natomiast deklarowana aktywność społeczna badanych korelowała z przynależnością do grup wsparcia.
Wnioski. Rozpoznanie nowotworu piersi i jego konsekwencje są istotnym źródłem lęku i wpływają znacząco na stan psychiczny kobiet. Wsparcie otrzymane podczas leczenia choroby i rehabilitacji ma istotny wpływ na stan psychiczny i aktywność społeczną kobiet po mastektomii.
https://gerontologia.org.pl/wp-content/uploads/2016/05/2007-04-4.pdf